Noszę Cię przy sercu mocno trzymam
Pod powiekami obrazy czarne
Strach wyje nocą boję się zasnąć
Z kolejną bombą tracę nadzieję

Jeszcze się trzymam resztek domu
Bóg zamknął oczy nie słyszy płaczu
Jutro wykopię jamę w lesie
Wśród trzasku świeżych zgliszcz
Jak partyzant będę Cię bronił

(wiersz inspirowany fotografią Tadeusza Różewicza i „Opowiadaniem dydaktycznym”)

„poeta śmietników jest bliżej prawdy niż poeta chmur
śmietnik jest pełen życia niespodzianek”

Po ulewie wyrzucaliśmy

dziecięcą ręką pisane litery
w szkolnym zeszycie

sukienkę w grochy
pamięta chłopak z sąsiedztwa

pocztówki ślady naszych podróży
pokrył kurz

poplamiony stary kufer

tyle śmieci
mówią sąsiedzi
dorzucając filiżankę bez ucha

bez babci
nie smakuje z niej kawa

Pod kapeluszem Vincenta
pędzel kołysze kłosy

Czarnych ptaków rozpacz
kołuje nad cyprysami

W płomieniach Słońca
siewca rzuca ziarna nadziei

Jeszcze kwitną słoneczniki
rozkwiecone jabłonie
gubią płatki

Zbierasz je na paletę
zaklinasz Gwiazdy
i złocisty Księżyc
wypływa w podróż

Gorącym latem biegaliśmy po łące
zrywałeś stokrotki i maki
kwietny wianek nosiłam jak koronę

Turlaliśmy dzieciństwo z górki
pachniało miętą i sianem
serca poziomek smakowały jak komunia

Dorośliśmy znienacka
nasze drogi się rozeszły
Ty przeniosłeś się kilka pięter wyżej
ja zamieszkałam w innym domu

Tylko na fotografii trzymamy się za ręce
naszą łąkę zjadło osiedle
polną babką przykrywam ranę pamięci
tam ciągle wiatr plecie mi warkocze
spinki biedronek ulatują w niebo

II nagroda w IV Ogólnopolskim Konkursie Literackim „Piękno Małopolski słowem opisane 2024” – Nowy Sącz

o świcie
równanie życia
ma dwie niewiadome
Ciebie
i mnie
na jednej poduszce

III nagroda w II Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim „O laur Adama 2024” Pińczów

Żyję w kokonie
Niebieska skorupka
Przepuszcza słońce
Mówię
Krzyczę
Płaczę

Mama nie rozumie
Otacza mnie
Niewidzialna nić
Uwolnij mnie
Przytul

Nawet gdy drapię
Błagam o miłość
Nie odrzucaj
Uratuj

Nie wiem jak Tobie jest po tej stronie życia
Czy nowe stoi na półce obok starego
Dom ulepiony pod rodzinnym dachem
Miłością karmione pisklęta

Nowe miasto nawet niebo
Oswajane miejsca i ulice
Czy budzisz się szczęśliwa
Świtem bladym czy różowym
Parzysz dzień i układasz kawę

Ile schodów przebiegasz
Chlebów rozkrajasz znakiem krzyża
Nie wiem czy wiara w Tobie mocna jak serce
Na skrzydłach listów przylatuję do Ciebie

jeszcze Cię ciepłe morze kołysze
lęk żaden nie budzi nocą
jeszcze w mamusi kocyk wtulony
nie wiesz co ból i łzy

jeszcze Cię chroni ściana brzucha
przed zgiełkiem i hałasem
usta czekają na pierwszy oddech
niewinny uśmiech rozkwita

jutro odetną od pępowiny
a świat powita chłodem
rozkołysane pochwycą ręce
szczęśliwe i zachwycone

Życie w ucieczkę zamienione
pod znakiem gwiazdy
szukam domu
czy jest na mapie miejsce
gdzie będąc sobą będę u siebie

Wszędzie tak obca
ciągle na walizkach
zamiast biletu
ściskam w ręce wiersz
wciąż zawierucha
przegania po świecie
ludzie odchodzą
cierniem po nich śmierć

Mascha Kaleko (1907-1975) niemiecka poetka żydowskiego pochodzenia, urodzona w Chrzanowie

Kiedy jesień rozszeleści się w Tobie
jarzębina spłonie rumieńcem
mgły nad ranem otulą Cię szalem
pójdziesz tam gdzie skoszonych zbóż wieńce

w sadzie gruszom kłaniać się będziesz
przy kapliczce z Madonną pomilczysz
śliwie ulżysz co w polu brzemienna
a z księżycem noc całą przegadasz

z bocianami na wiosnę powrócisz
pełen ciepła plecak przyniesiesz
Twoje oczy jak gwiazdy zapłoną
świeże ziarna miłości w świat rzucisz