Żyję w kokonie
Niebieska skorupka
Przepuszcza słońce
Mówię
Krzyczę
Płaczę

Mama nie rozumie
Otacza mnie
Niewidzialna nić
Uwolnij mnie
Przytul

Nawet gdy drapię
Błagam o miłość
Nie odrzucaj
Uratuj

Nie wiem jak Tobie jest po tej stronie życia
Czy nowe stoi na półce obok starego
Dom ulepiony pod rodzinnym dachem
Miłością karmione pisklęta

Nowe miasto nawet niebo
Oswajane miejsca i ulice
Czy budzisz się szczęśliwa
Świtem bladym czy różowym
Parzysz dzień i układasz kawę

Ile schodów przebiegasz
Chlebów rozkrajasz znakiem krzyża
Nie wiem czy wiara w Tobie mocna jak serce
Na skrzydłach listów przylatuję do Ciebie

jeszcze Cię ciepłe morze kołysze
lęk żaden nie budzi nocą
jeszcze w mamusi kocyk wtulony
nie wiesz co ból i łzy

jeszcze Cię chroni ściana brzucha
przed zgiełkiem i hałasem
usta czekają na pierwszy oddech
niewinny uśmiech rozkwita

jutro odetną od pępowiny
a świat powita chłodem
rozkołysane pochwycą ręce
szczęśliwe i zachwycone

Życie w ucieczkę zamienione
pod znakiem gwiazdy
szukam domu
czy jest na mapie miejsce
gdzie będąc sobą będę u siebie

Wszędzie tak obca
ciągle na walizkach
zamiast biletu
ściskam w ręce wiersz
wciąż zawierucha
przegania po świecie
ludzie odchodzą
cierniem po nich śmierć

Mascha Kaleko (1907-1975) niemiecka poetka żydowskiego pochodzenia, urodzona w Chrzanowie

Kiedy jesień rozszeleści się w Tobie
jarzębina spłonie rumieńcem
mgły nad ranem otulą Cię szalem
pójdziesz tam gdzie skoszonych zbóż wieńce

w sadzie gruszom kłaniać się będziesz
przy kapliczce z Madonną pomilczysz
śliwie ulżysz co w polu brzemienna
a z księżycem noc całą przegadasz

z bocianami na wiosnę powrócisz
pełen ciepła plecak przyniesiesz
Twoje oczy jak gwiazdy zapłoną
świeże ziarna miłości w świat rzucisz

A gdyby tak….
zanurzyć się
w trawie
zapomnieć o świecie
i leżeć bezgłośnie przeżuwając chmury

nie myśleć o pracy
bezrobotne rozłożyć ręce
na kobiercu lata
dać się przebić promieniom słońca
na wylot

zatrzymać to w sobie
jak w bursztynie
oddech chwili

„Od jutra może mnie Pan spotkać
jedynie pod moją nieobecność.
Jestem u braci Grimm”.
( Ewa Lipska)

chowam się w fotelu Dziadka
włożona między kartki
z Czerwonym Kapturkiem
podróżuję do Babci

zaglądam po mleko
dla Pięciu Koźląt

dla Biedronki
mocna kawa
i za okładkowe plotki

wieczór gra
szelestem kartek
nowe bajki

o zapomnianej Królewnie
o podstępnym Grajku
o Krecie w karecie

śnią szczęśliwe zakończenia
proszę poczekać

Pożółkła fotografia
Nieśmiały uśmiech w bzach
Chowała moja babcia
Dziadek w mundurze wojskowym
Spoglądał poważnie

Kochali się zwyczajnie
Cynamon świątecznych dni
Codziennie kawa
Kuchenny stół
Osobny świat
Rozkwitał w porze obiadu

Działkowy raj Huty
Dorodne śliwki, grusze
Biegały dzieci
Maciejka pachniała
Muzyką graną przez świerszcze

Miłość zwyczajnych ludzi
Z kryształowej cukiernicy
Podjadaliśmy kostki
Została pamięć
I siła by żyć…

wiersz nagrodzony w Konkursie „Serduszkowy wiersz” Rabka Zdrój 2010 r

będę po Twojej stronie
na moście
gdzie wody wezbrane
przerywają
wały uczuć

żywioł zatopił ściany
piec utonął
i bezradność wykręca ręce

na brzegu rzeki
rozbitkowie o wielkich oczach
tracą głowy

wiersz nagrodzony III miejscem w Konkursie Poetyckim „O Złotą Lirę” Jaworzno 2010

Czasem mówią do nas nocą
Stukają w szybę liściem
Przypominają
o ciepłym swetrze
o szaliku

Siadają do kawy
W mglisty poranek
Podrzucają zagubione rzeczy
Podpowiadają zapomniane słowa

Stajemy oniemiali
Wczoraj trzymali nas za ręce
pierwszy upadek
Rozbite kolano

Serca miarowe stuk-puk
Odmierza nasze dni
piszemy do nich listy
opowiadamy sny…